Υδροχόος
[κάρτα ταρώ: Το Αστέρι]
Υδροχόε, πες μου έχεις απλώσει χέρι στα μυστήρια; Σ΄αρέσει να μιλάς με τα λόγια ενός παιδιού σ΄έναν άρρωστο κόσμο; Έχεις μόνο αποκαλυπτικό κόσμο; Σε ρωτάω επειδή καθόλου δε φαίνεσαι. Τα φύλλα σου λένε πως έχεις ξεστρατίσει από τις παρτιτούρες του φθινοπώρου. Ότι στην ουρά που περίμενες κουράστηκες. Άφησες άλλους να πάρουν τη θέση και το παράπονο σου. Η θλίψη σου – ένα δίχτυ ψάρια που δεν αξιώθηκαν ούτε να σπαρταρήσουν – έχει λεηλατήσει απ΄την πραγματικότητα άστρα και λέπια. Πρέπει η καρδιά να αισθανθεί ό,τι ο νους συνέλαβε. Στις όχθες της πιο θαμμένης φλέβας του κορμιού σου [κάρτα ταρώ: Το Αστέρι] κάθεται ένα μεγάλο κόκκινο πουλί που έκανε τραγούδι του τους ορίζοντες των ανθρώπων. Σαν συστημένη επιστολή με παραλήπτη τη βροχή χαμένων φωνηέντων, κι ας τραυλών, συγκοπτικών φωνών, συμφώνων βάμβακος, άμετρων και μετρημένων φθόγγων. Ζεις και γράφεις μες στο φευγιό. Μετακινείσαι χωρίς τις απολαβές του ποιήματος για να κολυμπήσεις ολόκληρος σαν πεσκέσι στη μουσική της πλάσης. Χρησμός είναι τα μάτια της κι ανατροπή τα λόγια – «Πρώτα η βότκα, κύριε, και μετά το πορτοκάλι» – Η σωστή δόση του ποτού είναι η δόση της αθανασίας μας. Μαχαίρι προσφυγιάς, πιρούνι ανέμου. Με εξιτήριο τα ψέματα [κάρτα ταρώ: Τρία των Πεντάκτινων] και τη συνταγή στο χέρι για να συλλέξεις επιτέλους όσα έχει ξεράσει το ρεύμα που μαζί του κατέβαινες με ξυρισμένη την καρδιά και φωτοτυπημένο το βλέμμα. Ο μύθος αδίδακτος. Σε Λόγο πλάγιο. Το ύφος είναι ο άνθρωπος. Δεν θερίζει πείνα. Δεν θερίζει δίψα. Θερίζει φως. Αχειροποίητο. Υψωμένο στο τετράγωνο και με το σώμα μπολιασμένο [κάρτα ταρώ: Εφτά των Ραβδών] δίνει ενέργεια που στον χρόνο ταξιδεύει. Αυτό μόνο! Για τα υπόλοιπα μην αγωνιάς. Οι εποχές ξέρουν να χορεύουν, με ή χωρίς τη δική μας μουσική, οι νεκροί ξέρουν να θυμούνται, με ή χωρίς τις δικές μας δεήσεις, οι έρωτες ξέρουν να λιμοκτονούν, με ή χωρίς τη δική μας πρόνοια. Ναι, πάει καιρός που μένεις πίσω από το τζάμι να κοιτάς τον κήπο. Πάνω του πέφτουν ψιχάλες. Σαν χαμηλόφωνες νότες λυγίζουν τα χέρια σου που κρατούν ένα άδειο φόρεμα. Καμιά φορά, στον κενό χώρο μεταξύ εισπνοής και εκπνοής αναδύεται μια μεγάλη πόλη. Αόρατη. Χωρίς την ανάγκη της μετάφρασης. Φτερχέρια· που ξέρουν να φυσούν, όχι να μαραίνονται, ζητώντας ένα τραγούδι. Ο τελικός: Ένα άκαυτο κυπαρίσσι πλέον τα χαρτιά σου. Τη ρίζα τους αρπάζεις και γίνεσαι ουρά διάττοντος αστέρα. Σε βλέπουν οι αιώνες από των μακάρων τα πελάγη και αναφωνούν: «πώς διακόπτει έτσι ο μικρός τη μέθη των συμπάντων;». Ας μην αγωνιούμε. Μια ακόμη φάρσα από τον μικρό Υδροχόο. «Ήλιε που καις τα άτακτα σβήσε μου και το δικό μου.» Μα σβήνει ποτέ ο άπιαστος των απίστων; Μια τόσο σοβαρή υπόθεση δεν είναι παίξε γέλασε. Μα ούτε παίξε έχασε. Λοιπόν, Υδροχόε, έχεις κάτι να δώσεις; Κάποιον γραμμένο κώδικα; Τότε κάνε γρήγορα γιατί ο κόσμος ξυπνάει ως μυστικό – τον ακούω δίπλα σου: «παίξε, είσαι μόνος». Παράμονος· στο παρθένο έδαφος του ήχου. Όλη κι όλη η περιουσία σου: ένας πλάγιος/τρόπος του λέγειν. Κι ο ρυθμός Του ∴
Κωδικός Μύησης
Θραύσματα γραφής: Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος, Ηλίας Λάγιος, Διονύσιος Σολωμός, Ευγένιος Αρανίτσης, Μαρία Κούρση, Νικόλας Ευαντινός, Θανάσης Χατζόπουλος.
