Η παράσταση ήταν εξαιρετικά βαρετή.
Κάτι επί σκηνής δίποδα,
άνοιγαν στόμα – έφτυναν ήχους.
Μοναδική τους επιτυχία η συγκρότηση
/σχεδόν/ κατανοητών
λέξεων.
Οι λέξεις,
αντανακλούσαν το κενό των δίποδων
κι επέστρεφαν πίσω
γεμάτες από την ηλιθιότητα που τις γέννησε.
Κοίταζα τα σταγονίδια που επί ματαίω μπούκαραν στο χώρο
με αναγνωρίσιμο καθήκον να συγκροτήσουν σώμα,
κι όμως
μοναδικό τους χάρισμα ήταν η απόπειρα δολοφονίας του χρόνου.
Εύκολα από τους ατάλαντους σκοτώνεται
ο χρόνος.
Ο χρόνος,
εμπόρευμα της ματαιότητας-
παραχωμένος μέσα στην κενή χαρισμάτων δεξαμενή,
στερείται από κάθε πιθανότητα κατάκτησης.
Δευτερόλεπτα, λεπτά και ώρες
με το στομάχι τους άδειο,
εξισώνονται με απλωμένη μπουγάδα σε τεντωμένο σχοινί,
όμοια με την καθημερινότητα της βαρεμάρας.
Κι όπου βαριέται η βαρεμάρα
τι να τα κάνεις τα μανταλάκια
αν όχι απλά
για να δείξεις πλούσιος;
.
