«Σήμερα έχουμε διπλή γιορτή. Απ` τη μια, είναι η πρώτη Ασσόδυα Νύχτα μας. Δέκα μήνες πέρασαν από τότε που το Ασσόδυο βγήκε στο ίντερνετ, κι απόψε κάνει την πρώτη του έξοδο στην πόλη. Από την άλλη, χαιρόμαστε που προβάλλουμε μια σπουδαία ταινία που δεν έχει βγει στις αίθουσες, το «Άκουσα το θεό να κλαίει» της Ελπίδας Σκούφαλου, η οποία βρίσκεται απόψε εδώ και μετά το τέλος της προβολής μπορεί να απαντήσει σε τυχόν ερωτήσεις σας. Τέλος, στο φουαγιέ θα ακολουθήσει πάρτυ με μουσική του Γιάννη Αγγελάκα, επιλεγμένη στο πνεύμα και στο ύφος της ταινίας, ενώ στο μπαρ θα υπάρχει κιούπι ενίσχυσης για το Ασσόδυο. Καλή σας θέαση!»
Κάτι τέτοια πρέπει να `πα, εντελώς απροετοίμαστος, αφού την ώρα που ο κόσμος έμπαινε στην αίθουσα το σκεφτήκαμε: «Δε θα πούμε τίποτα; Δε θα τους καλωσορίσουμε;» Κι ο κλήρος έπεσε σε μένα, που δυσανασχέτησα λίγο μα δεν ήταν ώρα για μαλώματα πάλι. Τελευταία στιγμή λέω στη Βικτώρια: «Δεν έρχεσαι κι εσύ να σταθείς δίπλα μου σα γλάστρα;» «Μια στιγμή, να πάρω και το ποτό μου!» μου απάντησε γελώντας. (Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν ακομπλεξάριστοι, θα `ταν πιο εύκολος κι ο κόσμος.)
Εμείς που αυτοαποκαλούμαστε περιπαικτικά «ιδρυτική ομάδα» του Ασσόδυο, είχαμε φτάσει στο σινεμά ΑΝΔΟΡΑ από τις εννιά, με μια αμηχανία και μια απορία: «Θα `ρθει κανένας;» Τελικά ήρθε! Πρώτα άρχισαν να φτάνουν συντάκτες του Ασσόδυο – όλοι όσοι γράφουμε νιώσαμε σε κάποιο βαθμό οικοδεσπότες -, μετά φάνηκαν και φίλοι μας, φάνηκαν και άγνωστοι, μαζευτήκαμε γύρω στα εκατόν είκοσι άτομα, ανάμεσά τους βέβαια και φίλοι και γνωστοί της σκηνοθέτιδας, που βρήκαν την ευκαιρία να δουν ή να ξαναδούν την ταινία σε μεγάλη οθόνη.
Κατά την προβολή δε σηκώθηκε κανείς να φύγει! «Συνήθως φεύγουν δυο – τρεις» μας είχε προειδοποιήσει η Ελπίδα. «Δεν το αντέχουν.» Χθες όμως το άντεξαν. Ίσως χρειάζονταν όμως λίγο χρόνο για να συνέλθουν, γι` αυτό κανείς δεν είχε την όρεξη να ρωτήσει κάτι τη σκηνοθέτιδα, όταν εγώ, κάνοντας πάλι τον κονφερανσιέ, ζήτησα από το κοινό να της απευθύνει ερωτήσεις. Εγώ μόνο της έκανα μια ερώτηση της στιγμής. Τη ρώτησα αν σε πενήντα χρόνια θα υπάρχουν, θα συμβαίνουν όσα δείχνει η ταινία, κι εκείνη απάντησε αρνητικά, υποστηρίζοντας ότι αλλάζει ο τρόπος που ο άνθρωπος εκφράζει το πάθος. Δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ μαζί της. Πιστεύω στη δύναμη και στη δυναμική του προφορικού, άτυπου πολιτισμού. Εξάλλου γιατί να κάνουμε προβλέψεις; Πέρυσι τέτοιον καιρό δεν υπήρχε καν Ασσόδυο! Υπήρχαν όμως οι άνθρωποι που το φτιάξαν και υπήρχε κι η ανάγκη να φτιαχτεί.
Και μετά έγινε πάρτυ. Με αλκοόλ και κουβέντες για την ταινία, για το Ασσόδυο, για το Πάσχα – κι άλλες πιο προσωπικές. Η ώρα περνούσε και κάποια στιγμή κάποιος στην παρέα αναρωτήθηκε: «Καλά, είναι Αγγελάκας αυτό που ακούμε;» Όχι, δεν ήταν! Είχε τελειώσει η playlist που είχαμε ετοιμάσει – δε φανταζόμασταν ότι θα καθόμασταν τόσο – και το μηχάνημα έπαιζε ό,τι να `ναι.
Μπάμπη, ευχαριστούμε για τη φιλοξενία στο ΑΝΔΟΡΑ.
Ελπίδα, ευχαριστούμε για την παραχώρηση της ταινίας και την αντοχή σου στην ανοργανωσιά μας – θα μάθουμε σιγά σιγά!
Παιδιά κάθε ηλικίας, ευχαριστούμε που ήρθατε. Δεν είδατε απλά μια ταινία, δεν ήπιατε απλά ένα ή περισσότερα ποτά, αλλά μας βοηθήσατε να βγάλουμε και κάνα φράγκο για τη συντήρηση και λειτουργία του site. Χαρείτε μας τώρα, που δεν έχουμε ακόμα διαφημίσεις κι εξαρτήσεις.
Ρίξτε και καμιά ιδέα για τη δεύτερη Ασσόδυα Νύχτα – καλοκαίρι έρχεται!
