Έγέρθητι, Προσκυνητή! Έλαβε τέλος η θυμωμένη τάξη του ηττημένου σκοταδιού, έληξεν επιτέλους, το ενύπνιο από σακατεμένη αφήγηση: Η Πανσέληνος της 19ης Απριλίου στην 29η μοίρα του Ζυγού, σε αντίθεση με τον Ουρανό από τις πρώτες μοίρες του Ταύρου, σε τετράγωνο με τον Πλούτωνα από τον Αιγόκερω και σε quincunx με την Αφροδίτη από τις τελευταίες μοίρες των Ιχθύων τονίζει την ανάγκη να αναδιαταχθούν ισορροπίες που μπορεί να οδηγούν σε καταστάσεις στασιμότητας και βαλτώματος. Έγέρθητι, Προσκυνητή! Αυτός που έχεις μπροστά σου δεν μπορεί πια να τρέξει. Δεν μπορεί πια να πιαστεί από πουθενά. Η ευφυΐα του τον οδηγεί σε ανοησίες. Η ευγλωττία του, σε τραύλισμα. Τα σχεδιάσματα του είναι ίχνη των γλάρων πάνω στην άμμο. Οι ταλαντώσεις των γραμμάτων είναι ο κυματισμός των αισθημάτων που δεν διέθετε. Θάλασσες από λέξεις. Φωνήεντα που δεν ακούγονται. Σύμφωνα που δεν συρίζουν. Άλφα και άλφα και άλφα: τρεις φορές επαναλαμβανόμενο το φωνήεν, δεν εκφράζει το συναίσθημα της αγάπης. Αυτό το ακατανόητο φώνημα, α α α είναι σα να πέφτεις σε άπατο πηγάδι. Σα να γυρίζεις ανάποδα την ταινία. Ας πούμε: γεννιέσαι γέρος. Αποκτάς στην πορεία τη γνώση. Ο θάνατος έρχεται σε βρεφική ηλικία, ανάποδα. Στα εξήντα έχεις το σώμα του εικοσάρη αλλά τη γνώση του εξηντάρη. Είσαι στην ακμή. Το κάθε λεπτό είν΄ ένα μηδέν για πάντα, το φάντασμα ενός βασιλιά ρυθμίζει πια τον σφυγμό, την τελευταία σου στάση. Είναι ορατός στο σώμα σου ήδη ο κόσμος, διάφανος μες στη διαφάνειά σου. Μπορείς να πεις και να γράψεις ό,τι θα έγραφες ώριμος αλλά κουρασμένος. Λες και ό,τι είναι πραγματικό, δεν έχει γράψει επάνω τους, σ’ αυτά τα συντρίμμια. Υπάρχει πάντα μια άλλη ιστορία εκτός απ’ αυτή που γράφει το μολύβι, που αφηγείται το στόμα. Υπάρχει μια πληγή. Κατάλαβες ποτέ τι είναι το άλλο αντί του άλλου; Κατάλαβες ποτέ το άλλο; Είναι σα να θέλεις το ταχύτερο να σωπάσεις. Γι’ αυτό σ’ όποιον σε ρωτάει γιατί γράφεις, του απαντάς όσο πιο μακριά από την ερώτηση. Είναι ίδιον της γραφής, το «πιο μακριά». Έγέρθητι, Προσκυνητή! Η σειρά σου τώρα να πεις όσο πιο μακριά γίνεται: «Είμαστε το μνημείο εμείς μιας άλλης ζωής, αγνώριστης, περίπου ξένης». Ένα πρωί – ως το τέλος του κόσμου. Ένα πρωί, μάτια στραμμένα που σε παρακολουθούν, πόδια που σέρνονται αργά, πάνω κάτω, ως το τέλος του κόσμου – αν αυτός είναι ένας προορισμός. Χέρια που σε αγγίζουν… Ο χειροπράκτης Φέγγαρος που μια ζωντανή ημερομηνία γυρεύει – Το δύσκολο διαμάντι των αγίων.
Θραύσματα γραφής: Octavio Paz, Ηλίας Λάγιος, Γιώργος Βέλτσος.
________________________________________________________
Κωδικός μύησης:
