Λίγοι – αλλά σπουδαίοι και ιστορικοί, πια – κύκλοι τραγουδιών, λίγη μουσική για το θέατρο, λίγη για τον κινηματογράφο, και πολλή, πάρα πολλή μουσικολογική έρευνα. Αυτό είναι – με λίγα λόγια – το έργο του Χριστόδουλου Χάλαρη.

Με το τραγούδι ξεμπέρδεψε νωρίς. Μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια έδωσε τον κύριο όγκο τού αμιγώς συνθετικού του έργου: τον «Τροπικό της Παρθένου» (1973) και την «Ακολουθία» (1974) σε στίχους Γιάννη Κακουλίδη, τα «Παιδικά» του Γιάννη Λογοθέτη (1974) και τους «Δροσουλίτες» (1975) του Νίκου Γκάτσου, ενώ ο «Ερωτόκριτος» (1976) σηματοδοτεί τη στροφή του ενδιαφέροντός του προς την ενορχήστρωση και την έρευνα. Στα επόμενα χρόνια δίνει άλλα δύο πρωτότυπα έργα: τα «Πάθη Απόκρυφα» (1986) του Γιάννη Κακουλίδη και τον «Πουλολόγο» (1993), που αποτελεί μελοποίηση ενός βυζαντινού σατιρικού, αντιεξουσιαστικού κειμένου. Τελευταία ηχογράφηση τραγουδιού του, η «Θρηνωδία», ένα απόσπασμα από τη «Θυσία του Αβραάμ» του Κορνάρου με τη Μαρία Σουλτάτου στο «Κρητών Έπος» (2013), όπου επιμελείται και την ενορχήστρωση του υπόλοιπου μουσικού υλικού.

Εξαιρετικές οι φωνές που διάλεξε για τα τραγούδια του (Νίκος Ξυλούρης, Δήμητρα Γαλάνη, Τάνια Τσανακλίδου, Θέμης Ανδρεάδης, Δάφνη Ζούνη), αλλά αυτό που πρέπει να πιστωθεί στο Χάλαρη είναι ότι είναι ο μόνος συνθέτης που αξιοποίησε και ανέδειξε το «αηδόνι του Πόντου», το Χρύσανθο.

Η μουσική του συνθέτη για το θέατρο – και ιδίως για το αρχαίο δράμα – δεν έχει δισκογραφηθεί. Από τη δουλειά του στο σινεμά όμως έχουμε δύο εξαιρετικούς δίσκους, δυσεύρετους πια. Είναι η μουσική του σε δύο από τις πιο συναρπαστικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου: στο «Μεγαλέξαντρο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου και στη «Φωτογραφία» του Νίκου Παπατάκη.

 

Στο «Μεγαλέξαντρο», μεταξύ των ορχηστρικών θεμάτων, ακούγονται και τρία τραγούδια: ο συνθέτης τραγουδά το «Άγιε μου Μεγαλέξαντρε» σε στίχους Γιάννη Κακουλίδη, ενώ ο Χρύσανθος το «Τραγούδι της τάβλας» του Κακουλίδη και το «Τραγούδι του Μεγαλέξαντρου» σε στίχους του ίδιου του σκηνοθέτη. Για τη μουσική της ταινίας γράφει ο Δημήτρης Χαρίτος στη Νέα Εστία: «Ο Χριστόδουλος Χάλαρης ενστάλαξε την πεμπτουσία του ήχου: Βυζάντιο, δημοτικό, Πόντος. Μπράβο του!» (τ. 1291, Απρίλιος 1981)

 

 

Στη «Φωτογραφία» ο Χάλαρης συνθέτει πάλι μια μουσική που με τις βαθιά ελληνικές αναφορές της συντροφεύει, λες, το μετανάστη της ταινίας στην ξενιτιά. Ανάμεσα στα εμπνευσμένα – συνθετικά και ενορχηστρωτικά – θέματα, ξεχωρίζει ένα καθαρόαιμο ζεϊμπέκικο σε στίχους πάλι του Γιάννη Κακουλίδη: «Με λένε Ευτυχία», με τη φωνή της Έλυας Φιλίππου – ίσως η πιο λαϊκή στιγμή του Χάλαρη.