Είμαι ολόκληρη ένα σώμα τρυφερότητας. Μέσα μου σε υγρή μορφή ρέουν χάδια, αγγίγματα ανεπαίσθητα, φιλιά που δίνονται απαλά με την άκρη των χειλιών ίσα να ακουμπά το αγαπημένο δέρμα. Μέσα μου κυλούν τα κύτταρά σου. Το θέμα είναι, ξέρεις, ότι όλο και πιο συχνά πλημμυρίζω και τα υγρά τρέχουν έξω, ποτίζοντας το πάτωμα ή τα πλακάκια του μπάνιου. Σε κάθε υπερχείλιση με καταλαμβάνει ένα αίσθημα ματαιότητας αφού ούτε το πάτωμα ούτε τα πλακάκια ανθίζουν.
Σε κάθε υπερχείλιση πονώ. Άσε με να σου εξηγήσω τι μου συμβαίνει. Κάθε φορά που η στάθμη ανεβαίνει, σωτήρια θα ήταν η παρουσία σου γιατί τότε θα ενωνόμασταν σαν συγκοινωνούντα δοχεία και τα υγρά του ενός θα διοχετεύονταν μέσα στον άλλον -και αντιστρόφως- ανακουφίζοντας μας. Γιατί ξέρεις ότι κάθε φορά που τα υγρά φουσκώνουν τα όργανα διαστέλλονται έτοιμα να σκάσουν. Καταλαβαίνεις λοιπόν πόσο από την πλημμυρίδα κινδυνεύει η υγεία μου και τι αβάσταχτο φορτίο είναι αυτό.
Τα δάκρυα μικρή ανακούφιση προσφέρουν αφού ελάχιστη ποσότητα υγρού διοχετεύεται εκτός του σώματος μου εξαιτίας τους, όμως στην αρχή κλαίω λίγο.
Σε πληροφορώ ότι μέσα σε λίγα λεπτά μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη ζημιά. Έχω μάθει πια πώς να αντιδρώ ώστε να μη λερώνω πολύ γύρω μου αλλά κάθε φορά το ίδιο άγχος έχω, ότι μπορεί αυτή να είναι η τελευταία φορά, ότι τίποτα δεν θα με σώσει από τα ίδια μου τα υγρά, θα πνιγώ σε αυτά, θα βυθιστώ στη θάλασσα που γεννά το ίδιο μου το σώμα.
Παίρνω λοιπόν μια πολύ μεγάλη πετσέτα, κι αν προλαβαίνω πάω στο μπάνιο αλλιώς μένω εκεί που βρίσκομαι στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα ή ακόμη και στην κουζίνα. Απλώνω την πετσέτα κάτω και ξαπλώνω πάνω της. Προσπαθώ να έχω το σώμα μου χαλαρό. Ανοίγω χέρια και πόδια σε ελαφριά διάταση. Κλείνω τα μάτια. Τότε στο σώμα μου εμφανίζονται ρωγμές, κάποιες στην κοιλιά, άλλες στα μπράτσα και στα μπούτια, ακόμη και στο λαιμό. Και οι ρωγμές γίνονται τρύπες, πονάω αλλά καθώς τα διάφανα υγρά τρέχουν από το σώμα μου νοτίζοντας την πετσέτα ταυτοχρόνως ανακουφίζομαι• ξέρεις πώς μπλέκεται η ευχαρίστηση με τον πόνο, δεν λέω δα και κάτι πρωτότυπο.
Όταν πια σταματά η ροή των υγρών μένω στην ίδια θέση για αρκετή ώρα. To περίεργο είναι ότι κλαίω ξανά, αφού κλείσουν οι τρύπες στο σώμα μου και είναι όντως περίεργο γιατί η στάθμη μέσα μου έχει πέσει πια και δεν υπάρχει κανένας λόγος εκτόνωσης. Ή έτσι θέλω να πιστεύω.
Όταν πια στερεύουν και τα δάκρυα, σηκώνομαι, απλώνω την πετσέτα να στεγνώσει και σφουγγαρίζω. Ύστερα κάνω ένα μπάνιο να ξεπλυθώ από μένα, κουρνιάζω στο κρεβάτι, κρατώ σφιχτά ένα μαξιλάρι και φαντασιώνομαι ότι είναι το κορμί σου. Κι έτσι αποκοιμιέμαι με ένα σωσίβιο στην αγκαλιά. Στο όνειρό μου πλέω στην στιγμή που είχες πει “η τρυφερότητά σου είναι η μεγαλύτερή σου δύναμη”. Και ήταν το βλέμμα σου η πιο ζεστή πετσέτα που με τύλιξε ποτέ.
.
