♦
2020. η χαρά
άναψαν στις πλάτες μας τα φεγγάρια
σώματα καμένα πνιγμένα αιματωμένα στα λάθος σημεία, αδιάφορα
βρωμάει πεπόνι κροτίδες ακροδεξιά
και δεν ξέρω άλλη χαρά
απ’ το να μπαίνεις μέσα μου
♦
άνθρωπος του Τζ.
στους δρόμους του πικαντίλι δεν πατάς ποτέ
αναπνέεις μόνον όπου μυρίζει κάρυ ή τηγάνι
εκπλήσσομαι κάθε φορά γιατί ξέρεις λέξεις που δεν ξέρω
κι ο πνεύμονάς σου είναι όργανο απαλό
απλώνεται σε σελίδα ιστορίας της τέχνης –
από βίτσιο δεν σε χάιδεψα ξανά
σε μπαρ χωρίς εξαερισμό χωρίς σεβασμό στο απαγορεύεται
ήθελα μόνο να μου υπενθυμίζεις τρυφερά
το όνομα του κοριτσιού της ολλανδίας
και πάλι
ξανά
πώς με λένε –
♦
ελέω
φράουλα σοκολάτα είν’ η γεύση των πεθαμένων,
απ’ τη μέση και κάτω δεν σ’ ονειρεύομαι.
στη μνήμη σου γίνεται το στόμα μου εργατικό ανθολόγιο
γλείφω παγωτά περσινά συσκευασμένα
καταπίνω προσευχές τα γαμώ την παναγία των ιδρωμένων
απ’ τη μέση και κάτω συνέχεια ψέματα λέω δεν σ’ ονειρεύομαι.
καμιά φορά από οικειότητα γυρνάς την πλάτη στο κρεβάτι
τα σώματά μας σπάνε τα ρεκόρ στο τέτρις
♦
tremendo
«φοβάμαι το πρωί μην ξυπνήσω απ’ τον πολλαπλό μας οργασμό νεκρή»
γελάς δυνατά φόρα παίρνω πηδάω
μύες των κενταύρων στο κορμί σου τα γόνατα γδέρνω γιατί
είν’ οι μπάτσοι παντού όπως η σύφιλη στην αισθητική
στο πώς ακούγεται απ’ το στόμα σου η χαρά του καρυωτάκη
όταν δεν είσαι νεκρός
ξέρεις πού μ’ αρέσει το χάδι
και πώς
Η Μαρίνα Παπαδημητρίου γεννήθηκε το 1994 στη Λάρισα και είναι απόφοιτος του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ. Έχει εμφανιστεί και συμμετάσχει με κείμενα και ποιήματά της στα πλαίσια λογοτεχνικών φεστιβάλ και πλατφόρμων.
Όλα τα ποιήματα του αφιερώματος ανήκουν στην ίδια. Οι φωτογραφίες της εικονογράφησης είναι του Ολλανδού φωτογράφου Sanne Sannes (1937 – 1967).
Την επιλογή και επιμέλεια των κειμένων έκανε ο Σάββας Κοκκινίδης.
