Μεταναστεύουμε;

Πράγματι, το εκλογικό αποτέλεσμα καταδεικνύει περίτρανα πως η ελληνική κοινωνία σαπίζει ανεπανόρθωτα. Καμία έκπληξη πάνω σε αυτό. Δύο αιώνες σαπίζει αργά και βασανιστικά και εμείς πιστεύουμε πως υπάρχει περίπτωση να σταματήσει η σήψη αν ρίξουμε λίγη κολώνια. Μα δεν υπάρχει επιστροφή. Ούτε εναλλακτική. Πρέπει οπωσδήποτε να απομακρυνθούμε από την αποσύνθεση για να μη αποτελέσουμε μέρος της δυσωδίας. Μόνο που η απομάκρυνση αυτή δεν χρειάζεται να είναι φυσική ή χωρική αλλά καθαρά πνευματική. Γιατί η λύση δεν είναι να μεταναστεύσουμε από τον τόπο αλλά να μεταναστεύσουμε μέσα στον εαυτό μας, στην ένσαρκη αγάπη των φίλων μας, στις σχέσεις της κοινότητάς μας που θα μας ραντίσει με αλληλεγγύη στα δύσκολα που έρχονται. 

Το παν είναι να αφήσουμε τη σήψη που επικρατεί να κάνει τη δουλειά της όσο εμείς κάνουμε πρακτική πάνω στη μελλοντική ελπίδα, βρισκόμενοι όσο πιο μακριά γίνεται από τα συμπτώματα της νοσηρής κοινωνίας που την συγκροτούν: δηλαδή από το πάθος για την επιτυχία, από την άκριτη κατανάλωση τεχνολογίας, από την κουλτούρα του τουρισμού, του θεάματος, από τον φόβο της προσωπικής μοναξιάς.

Αυτοί είναι οι ψυχαναγκαστικοί πυλώνες που θεμελιώνουν το νεωτερικό πρότυπο του τέλειου πολίτη και ρίχνουν «παγάκια στη μελαγχολία» μας. Και κανένας νέος όμορφος κόσμος δεν θα ανοιχτεί όσο δεν διαβληθούν αυτές οι έννοιες που μας εκπαιδεύουν μαζικά να σπαταλάμε τις ζωές μας σε ψευδαισθήσεις, απομακρύνοντάς μας από την λιτή αυθυπαρξία μας, διαβρώνοντας εν τέλει την σχέση μας με το γιγαντιαίο Αίνιγμα που μας περιβάλλει. 

Πόσο αστείες μοιάζουν οι κυβερνήσεις όταν σηκώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό;

Καμία νέα προοπτική δεν θα ανθίσει όσο δεν γίνεται αντιληπτό πως το μέλλον θέλει ποίηση για να ψηλώσει και πως η ποιότητα ζωής βρίσκεται σε απόλυτη εξάρτηση με την καλλιέργεια της φαντασίας και του ρεμβασμού, με τη σπουδή στο συναίσθημα του Υψηλού και την αυτονόμηση της συγκίνησής μας, στοιχεία όλα που καμία σχέση δεν έχουν με την υλιστική θέαση των πραγμάτων και ούτε κατακτώνται με την κοινωνική επιτυχία ή την δήθεν αντιπροσώπευση στην κυβερνητική πλειοψηφία. 

Ψυχραιμία, λοιπόν. Αντί με φυγή ας γεμίσουμε τις βαλίτσες με τις ψευδαισθήσεις μας. Ειδικά τώρα, που το πραγματικό έχει κάνει πραξικόπημα στις ζωές μας, οφείλουμε να συνεχίσουμε γεμάτοι ευθύνη για το μυστικό που μας έλαχε να κουβαλούμε: 

Ξέρουμε που χτυπά η φλέβα του ονείρου.
Και πρέπει να παραδώσουμε το μυστικό όπως και να ‘χει.