2 η ώρα, δεν ξέρω αν είναι πριν ή μετά όλο αυτό που θα επακολουθήσει. Ό,τι έχω είναι ένα ψυγείο, μια καρέκλα και ένα σκοτάδι που τυλίγει τα πάντα εδώ μέσα. Κάθομαι ώρες σε μια καρέκλα και περιμένω την αντίδρασή του. Χθες αν θυμάμαι καλά ανοιγόκλεινε για καμιά ώρα, ακόμα τίποτα. Χθες δεν είπε πολλά μου έδωσε λίγο φως και έκλεισε. Το έχω συνηθίσει βέβαια πλέον όλο αυτό. Δεν ξέρω αν αρκεί η συνήθεια όμως και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω τι αρκεί και τι όχι. Η απουσία φωτός πάντως τώρα που το σκέφτομαι βοηθά στην αναζήτηση, εντείνει τις αισθήσεις, γονιμοποιεί την περιέργεια και σε αφήνει έκθετο σε όσα τρώνε πραγματικά το κεφάλι σου.
Το ψυγείο αυτό είναι ό,τι μου έχει μείνει, είπαν πως αποτελεί βασικό μέσο επιβίωσης και έτσι δεν το πήραν την τελευταία φορά. Την καρέκλα δεν τους την άφηνα με τίποτα, οι καρέκλες μετά από τόσα χρόνια είναι αδιαπραγμάτευτες. Έχω προσπαθήσει πάντως πολλές φορές να καταλάβω γιατί αποφασίζει μόνο του να εκθέσει το απόλυτα τίποτα που περιέχει. Κάποτε ήταν γεμάτο όπως και το τραπέζι που πήραν, τότε βέβαια και εγώ κι εκείνο προτιμούσαμε να αφήνουμε έκθετο ό,τι φαίνεται, ό,τι αφήνεται στην ευκολία που φέρει το φως όταν καλύπτει την επιφάνεια, διαχωρίζει εμφανώς τα χρώματα, τις πτυχώσεις, αφήνει να φανεί η τραχύτητα και ολισθηρότητα των στιγμών και των πραγμάτων. Τώρα τα πράγματα δυσκόλεψαν το ίδιο και οι στιγμές.
Δίχως φως τις περισσότερες ώρες αναγκάζομαι να μένω καθιστός στην καρέκλα και να κοιτάζω προς το ψυγείο μήπως και αποφασίσει να παίξει μαζί μου. Αυτή η επικοινωνία που αποζητά ένα άψυχο αντικείμενο με τρελαίνει. Είναι πέρα από κάθε λογική. Από την άλλη όμως οι δυο μας μείναμε, άδειο κι αυτό όπως κι εγώ όπως και το δωμάτιο. Το φως είναι το μέσο για να με κάνει να δω, αυτό ίσως προσπαθεί να μου πει. Το πώς ανοιγοκλείνει την πόρτα του βέβαια αποτελεί ένα ακόμα μυστήριο. Επιλέγει πάντα να κλείσει τον ανεμιστήρα του, βλέπεις είναι γέρικο όπως κι εγώ, και ύστερα να ανοίξει. Στην αρχή πάντα είναι δισταχτικό ακόμα και μετά από τόσα χρόνια σαν μια παρθένα που αναζητά δειλά μέσα στο σκοτάδι το αντικείμενο του πόθου της. Στην πορεία όσο ανοίγει τόσο μεγαλύτερη είναι η ευχαρίστηση που μου χαρίζει το φως του, αν και κίτρινο και ξεθωριασμένο όπως είναι, σχεδόν πεθαμένο, είναι φως και όπως και να ‘χει είναι το μόνο που έχω να μου θυμίζει ότι ακόμα υπάρχω.
Πολλές φορές επιδίδεται σε συνεχείς κρότους, μια ανοίγει μια κλείνει σε γρήγορο ρυθμό. Ένας σαγηνευτικός χορός μες στη σιωπή που απλώνεται σε τούτο το δωμάτιο αν μη τη άλλο προσδίδει ζωή και όσο και αν με φτάνει στα όρια μου τούτη η παλινωδία με αφήνει να ελπίζω. Κάποτε οι απότομες αλλαγές καταστάσεων με εξόργιζαν. Είχα βλέπεις την ψευδαίσθηση ότι έχω τον έλεγχο. Aκόμα μου δημιουργούν ένταση αλλά τουλάχιστον έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ έστω και τώρα ότι μάλλον αυτό είναι η ζωή, έστω και τώρα που βιώνω μάλλον την απουσία της.
Δημήτρης Καφετζής
(εικαστικό: Bansky)
