Το Λίβερπουλ εξαφανίζεται
για ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου

Πιο σύντομα και απ’ το ανοιγόκλειμα μέσα σε ανοιγόκλειμα
το Εθνικό Δίκτυο κάποιες φορές θα κάνει, όταν εσύ
θα γυρίσεις στο δωμάτιο λέγοντας: Μόνο εγώ το είδα;

Άνθρωποι κάθονται για δείπνο δεν αισθάνονται
τις καρέκλες τους όπως τις παίρνουν/και τις επιστρέφουν
πιο γρήγορα κι απ’ το τρικ με το τραπεζομάντιλο.

Ένα τρένο εισέρχεται στο άνοιγμα της Όλιβ Μάουντ
τρίζοντας, μα ούτε ένας επιβάτης δεν
διαμαρτύρεται όταν πλευρίζει στην ώρα του σχεδόν.

Τα πουλιά, όμως, το νιώθουν και αν δεις
μαυροπούλια σε ομάδες, γλάρους να εγκαταλείπουν
τις κόψεις του καθεδρικού, ή ένα σμήνος περιστέρια

να σηκώνεται απ’ την πλατεία όπως στον πυροβολισμό
σε προειδοποιώ, μπορεί και να συμβαίνει, όμως τότε
εκείνοι οι ευαίσθητοι από της νυχτερίδας τον υπέρηχο

στο σβέρκο, που λένε πως ακούν το μακρινό βρυχηθμό
των κομητών που στρίβουνε – αυτοί πιθανότατα χαμογελούνε
σε έναν κόσμο αποκατεστημένο, ενιαίο, αν και κάθε τόπος

που θα καταλήξει το ορυκτό Λίβερπουλ δεν θα το πιστεύει
τι το χτύπησε: όλος ο ψαμμίτης μεσοπέλαγα
ή πλεγμένος στα σοκάκια της Κολωνίας.

Το έχω νιώσει μερικές φορές που πάω σπίτι,
αν μη τι άλλο πιο συχνά τώρα που γέρασα
και τα ενδιάμεσα κενά γίνονται όλο και μικρότερα.

 

Paul Farley
(2006)