Θυμάσαι πώς ένιωσες όταν ερωτεύτηκες για πρώτη φορά; Και το τέλος του πρώτου σου έρωτα ή την πρώτη σου ερωτική απογοήτευση; Ο έρωτας ο πρώτος, ο μοναδικός έρωτας, αυτός που δεν θα τελειώσει ποτέ και που είσαι χίλια τα εκατό σίγουρος ότι αποκλείεται να ξαναβρείς άλλον σαν κι αυτόν. Που η καρδιά σου θα σκιστεί σε χίλια κομμάτια όταν τελειώσει και θα θέλεις να πεθάνεις ή να κλάψεις μέχρι να σκάσεις. Και που όμως όλη αυτή η στεναχώρια είναι η απόδειξη ότι είσαι ζωντανός και η ζωή θα πάει παρακάτω, και αν δεν το ξέρεις στα 17, μετά από χρόνια όταν θα θυμάσαι τον πρώτο σου έρωτα θα χαμογελάς και θα ζηλεύεις τον τότε εαυτό σου τον απόλυτο, και εντελώς χαμένο στην ομορφιά του έρωτα, μαζί.
Ο Luca Guadagnino, ο Elio και ο Oliver κατάφεραν να με κάνουν να πω Θεούλη μου ας ήμουν ξανά 17, να γράφω και να σβήνω και να γράφω και να σβήνω σημειώματα γιατί, μια λέξη να πάει λάθος, ίσως έρθει και το τέλος του σύμπαντος, και να έχω τόση αγωνία αν ο άλλος νιώθει το ίδιο που νιώθω εγώ, και οι έξι εβδομάδες του καλοκαιριού που φάνταζαν μια βαρετή αιωνιότητα ξαφνικά να περνάνε σαν έξι ώρες, και κατάφεραν και να με κάνουν να θυμηθώ πραγματικά τι φανταστικό πράγμα που είναι ο πρώτος έρωτας.
Ο έρωτας αυτός που θα έπρεπε όλοι να έχουμε ζήσει, να είμαστε ένα καλοκαίρι στη φύση με κάποιον που αν τον χάσουμε θα τελειώσει ο κόσμος, να φοράμε τα μαγιό μας και να πηγαίνουμε με το ποδήλατο για κολύμπι, να φύγουμε μαζί του ταξίδι και να χορεύουμε στα άδεια στενά μιας ιταλικής πόλης σαν σκηνικό ταινίας, και μια μέρα να φύγει μακριά με τρένο, γιατί πώς αλλιώς θα φύγει μακριά ο πρώτος σου έρωτας αν όχι ξαφνικά, απότομα και δραματικά;
Μέσα στην ομορφιά της Ιταλίας και αυτού του εξοχικού σπιτιού ζεις ξανά τα καλοκαίρια της εφηβείας και φεύγεις απ’ την αίθουσα του σινεμά λίγο πιο ανάλαφρος γιατί ξέρεις πως αυτό το έχεις ζήσει κι εσύ. Και ζηλεύεις τον Elio γιατί ο πατέρας του ξεστομίζει τα πιο συγκλονιστικά λόγια που έχω ακούσει σε ταινία να λέει γονιός σε παιδί και στην τελική μπορεί να μην έχουμε όλοι πάντα το Παρίσι, θα έχουμε όμως σαν φυλαχτό τον πρώτο μας έρωτα.
Δεν ξέρω τι περιμένει κανείς από μια ταινία, για μένα καλή ταινία είναι αυτή που θα την σκέφτομαι τις επόμενες μέρες και που την ώρα που την βλέπω θα ξεχάσω ποια είμαι, πού είμαι, τι προβλήματα μπορεί να έχω, και αυτή η ταινία κατάφερε ακριβώς αυτό. Μύρισα τα εσπεριδοειδή, ίδρωσα από την ζέστη του καλοκαιριού της Μεσογείου, δροσίστηκα στο ποτάμι, περπάτησα ξυπόλυτη στο πανέμορφο αυτό σπίτι, ένιωσα το αεράκι να μου χτυπάει το πρόσωπο πάνω στο ποδήλατο, την αγωνία, την απογοήτευση και την αξέχαστη αναστάτωση του πρώτου έρωτα. Και στο τέλος τα δάκρυα του Elio και το αδιόρατο χαμόγελό του ήταν ολόιδια με τα δικά μου, σχεδόν 15 χρόνια πίσω.
Later!