Ένα σημείωμα της Μαρίας Αγγελοπούλου για την Γαβριέλα
Ο Δομήνικος Ιγνατιάδης στην δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του “Γαβριέλα, η Γερμανίδα με το ποδήλατο” (έχει προηγηθεί το: “Village Potemkin” το 2017) στο αυτοβιογραφικό στυλ με το οποίο αρέσκεται να δουλεύει, μας παρουσιάζει την ιστορία της μητέρας του. Την ιστορία μιας γυναίκας που πάλεψε ισόβια αναζητώντας τον τρόπο που αγαπιέσαι.
Δεν είναι σπάνιο οι καλλιτέχνες να μιλούν για τις μητέρες τους απλά ο Ιγνατιάδης δεν κάνει ακριβώς αυτό, δεν κάνει μια ταινία για την μητέρα, κάνει μια ταινία για την γυναίκα. Δημιουργεί ένα φεμινιστικό αφήγημα για το δικαίωμα των γυναικών στην ατέλεια, τη συγχώρεση και το τραύμα. Τραύμα που τις καθιστά αταίριαστες των ρόλων που αναμένει η κοινωνία και ωθεί, όσες είναι αρκετά γενναίες, να χαράξουν το προσωπικό τους μονοπάτι προς την εξιλέωση, είτε αυτή τελικά επέλθει είτε όχι.
Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία που αξίζει να μείνουμε. Μια κοπέλα μοιράζεται στην κάμερα γεγονότα και τραύμα. Πλάι της ο γιος της, ένα πεντάχρονο με μυτερό σαγόνι και τσουλούφια στο σβέρκο παίζει ελαφρώς ενοχλώντας, η μάνα, φορτισμένη απ’ την αφήγηση ψευτομαλώνει τον μικρό “σταμάτα”. Άμεσα εκείνος αλλάζει, από παιδί γίνεται γονιός, κι αφήνοντας τα παιχνίδια αγκαλιάζει τη μητέρα και την στηρίζει. Δεν θα εκπέσω στον πειρασμό να εξάγω διδακτική από την σκηνή αυτή, αλλά σίγουρα μου άρεσε που ο Ιγνατιάδης την περιέλαβε, μια τεχνική που του αρέσει βέβαια και την χρησιμοποιεί συχνά, να παρουσιάζει μικρά περιληπτικά του όλου έργου αυτοτελή παρασκηνιακά ταινιάκια και να βιντεοσκοπεί την ομορφιά ακόμα κι αν βρίσκεται σε διαφορετικά σημεία από εκεί που έψαχνε.
Ο Ιγνατιάδης ξεκινώντας μας παρουσιάζει τη βιογραφία της γυναίκας – μητέρας του με την αίγλη των ιστορικών πλάνων της μεταπολεμικής Γερμανίας και καταλήγει, όλο και ποιο κοντινός μας. Από το ανοίκειο της ιστορίας στο οικείο της διπλανής πόρτας. Η ταινία κλείνοντας δίνει την εντύπωση της μη επιτευξης στόχων ότι υπάρχει ακόμα δρόμος για τη συμφιλίωση μένει όμως κάτι, η επίγευση του δικαιώματος της γυναίκας στη μη τελειότητα.
Αγγελοπούλου Μαρία
