Το ανώμαλο δάπεδο
του Friedensreich Hundertwasser
μτφ: Ναταλί Φύτρου
Το ευθύ δάπεδο είναι μια εφεύρεση των αρχιτεκτόνων. Είναι κατάλληλο για μηχανές και όχι για ανθρώπους.
Οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο μάτια ώστε να χαίρονται το όμορφο, και αυτιά ώστε ν’ ακούν το όμορφο, και μύτες ώστε να μυρίζουν το όμορφο. Ο άνθρωπος έχει επίσης μια αίσθηση της αφής για τα χέρια και για τα πόδια.
Όταν ο νεωτερικός άνθρωπος βρίσκεται εξαναγκασμένος να περπατά σε ασφαλτοστρωμένες, με μπετό, ομοιόμορφες επιφάνειες, όπως ακριβώς έχουν αυτές σχεδιαστεί στα γραφεία των designers ανηλεώς με το χάρακα, αλλοτριωμένες από τη φυσική σχέση με τη Γη τότε το άγγιγμα στη Γη γίνεται ένα απαθές συστατικό του ανθρώπου, με καταστροφικά επακόλουθα για την ψυχή, την ψυχική ισορροπία, την ευεξία και την υγεία του.
Ο άνθρωπος ξεμαθαίνει να ζει και γίνεται ψυχικά άρρωστος.
Ένα ζωηρό, άνισο πάτωμα σημαίνει ανάκτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η οποία αφαιρέθηκε από τους ανθρώπους στην ισοπέδωση της αστικής ανάπτυξης.
Η ανώμαλη πεζοπορία γίνεται μια συμφωνία, μια μελωδία για τα πόδια. Φέρνει ολόκληρους τους ανθρώπους σε κίνηση.
Η αρχιτεκτονική οφείλει ν’ ανυψώνει τον άνθρωπο και όχι να τον εξευτελίζει.
Οι άνθρωποι μετά χαράς θα περπατούν πάνω και κάτω στο άνισο έδαφος, προκειμένου να ξεκουραστούν και να ξαναβρούν την ανθρώπινη ισορροπία.
Hundertwasser, Απρίλιος 1991
*Στην κεντρική εικόνα, τα παπούτσια που είχε κατασκευάσει ο ίδιος για καλοκαίρι και χειμώνα.
