Η «κανονικότητα» είναι η λέξη των ημερών – «η ποια;» είναι η απορία πολλών εξ ημών. Τι ήταν κανονικό, εν ολίγοις, μέχρι τώρα; Ζούσαμε διαδικτυωμένοι, πράγμα που όχι μόνο δεν διαταράχτηκε αλλά ενισχύθηκε, ζούσαμε σ΄ ένα ατομικό σύμπαν, μ’ έναν εαυτό σε δυσφορία με όσα γίνονται μέσα και έξω μας, που παριστάνει ότι αναζητά το βαθύτερο νόημα και την αυτοπραγμάτωση –στη θετική εκδοχή- ή ασκείται στον νεοκυνισμό -στην αρνητική.
Αν λάσκαρες λίγο προς το όνειρο, μπορούσες να ενταχθείς στους νεορομαντικούς, αν ο καημός σου είναι να ανήκεις κάπου. Οι ταμπέλες μας μάραναν, τη στιγμή που ζούμε μια ιστορική αλλαγή ή απλά ένα ιστορικό τερτίπι που απλά μας περιλαμβάνει.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν εύκολη η ζωή μας, ούτε καν η επιβίωσή μας, τα τελευταία πολλά χρόνια. Κάναμε όλες τις δουλειές, αντέξαμε να περιορίσουμε τις ούτως ή άλλως αλόγιστες σπατάλες μας στα αναγκαία, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο κακό. Μπορεί να ήταν και καλό, αφού αναδύθηκε με εκπληκτικό τρόπο μπροστά στα μάτια μας πόσο λίγα ήταν αυτά που πραγματικά είχαμε ανάγκη. Μιλάω φυσικά για τα υλικά αγαθά, γιατί η ζυγαριά της απόλαυσης, που δεν κλέβει στο ζύγι μεταξύ απελπισίας και ηδονής, έδειχνε να γέρνει μονίμως εις βάρος της ψυχικής ευφορίας.
Κανονικότητα, λοιπόν, η νέα λυδία λίθος! Ωραίο για κυβερνητικό επικοινωνιακό σλόγκαν, παντελώς άχρηστο για εκείνους που δεν ένιωθαν κανονικοί ούτε στην προ κορωνοϊού, μην πω και στην προ κρίσης εποχή, ή και πάντα. Που και πριν την καθιέρωση της μάσκας ως νέου αξεσουάρ, είχαν αϋπνίες για την αυθεντικότητα, το νόημα της ζωής και της συνάντησης με τους άλλους, χωρίς επιφυλάξεις και καμουφλάζ.
Τριγυρνώ μεσάνυχτα στην άδεια Αθήνα. Ο μεγάλος περίπατος του δημάρχου έχει μικρύνει, ο εσωτερικός περίπατος μεγαλώνει και ελπίζεις ότι στην πρώτη γωνία του δρόμου μπορεί να σε περιμένει μια έκπληξη. Χωρίς μάσκα!
.
