«Πώς συνηθίσαμε αυτήν την αδικία;»

πώς συνηθίσαμε αυτήν την αδικία;

εμείς να τους σκεφτόμαστε
κι αυτοί
να μην το ξέρουν;

how did we get used to this injustice?

us thinking of them
without
them ever knowing?

η τελευταία ανάσα τους

το μελτεμάκι αυτό
καταμεσής
του πιο απόκρημνου Ειρηνικού μας

their last breath

that little breeze
in the midst
of our steepest Pacific

μέσα στους μέλανες δρυμούς
της λησμονιάς τους βαδίζουμε

γιατί έτσι ξεχνάει το είδος μας:

περπατώντας

we traipse through
the Black Forests of their oblivion

because that is how our species forgets:

by walking

με κρύο αίμα
δίχως υπερβολές και συναισθηματισμούς
σου εμπιστεύομαι
εντελώς αντικειμενικά
το ψύχραιμο συμπέρασμά μου:

υπήρξες το τελευταίο δασάκι της Αττικής

calmly
without passion or hyperbole
and with absolute objectivity
I confide in you
my unperturbed conclusion:

you were Attica’s last grove.

έκτοτε το σύμπαν ακονίζει τους κοπτήρες του
γυαλίζει τα γιορτινά του μαχαιροπήρουνα
στρώνει τραπεζομάντιλα
απ’ αυτά
τα καρό

ever since
the universe sharpens its incisors
polishes its festive cutlery
spreads out tableclothes –
those
checkered ones

αργήσαμε μες στη ζωή
αργήσαμε να αναστηθούμε

κι έγινε η ζωή μας γυμνό ψαροκόκαλο
στα δόντια
μιας κατά τ’ άλλα γλυκιάς
και χαριτωμένης
γατούλας

we were late in this life
we resurrected too late

and our life became a fishbone
in the teeth
of an otherwise cute
and agreeable kitty.

τι να σας κάνω μάτια μου;

ο κόσμος σας
κι ο κόσμος μου

δυο οφθαλμαπάτες που χειροδίκησαν
κι έκτοτε δεν μιλιούνται

sorry, dear apples of my eyes

your world
and my world

two mirages that got into a fight
and are on speaking terms no longer

εάν υπήρχε έλεος
θα πεθαίναμε με συντονισμένες κινήσεις
όλοι μαζί

παρέα

if there was any mercy
we would all die together
in synchronization

simultaneously

διάγω βίο σκοτεινού λαγουμιού

με βλέπουν οι τυφλοπόντικες
και τρομάζουν

I’m living a dark rabbit hole’s life

moles see me
and take fright

(εύθραυστοι
πολύ εύθραυστοι
μέχρι να μας συσκευάσουνε
σπάμε)

(fragile, so fragile
we break
before they even wrap us up)

για όσους χάθηκαν
σαν τις ξεγελασμένες αμυγδαλιές
για όσους χάθηκαν

λίγο μετά τα διόδια

for those who were lost
like the deluded almond trees

those lost
soon after crossing the toll gates

τα χιλιόμετρα, οι λευκές διαχωριστικές

η ευθεία γραμμή
του καρδιογράφου

the kilometers, the white dividing lines

the straight line
of the cardiograph

αναλογίζομαι τα χαρακώματα στο Βερντέν

(τελευταία
μόνο με κάτι τέτοια
παρηγορούμαι)

I am reflecting on the trenches in Verdun

(lately
only similar thoughts
give me comfort)

θυμάται παλιές εκδρομές
τη Μάρθα, τη Μαρία, τον Γεράσιμο

συγχέει τα τοπωνύμια με τα μάτια

he remembers day trips of the past
Martha, Maria, Gerasimos

he confuses place names with their eyes

ευδοκιμούμε πάνω σε νάρκες βυθού

το μόνο που ευχόμαστε
να μην κοπάσει
η ναυμαχία

we thrive seated on underwater mines

our only hope is
that the naval battle
won’t subside

οι μέρες που μας απέμειναν

ό,τι τα δάχτυλα αφηρημένου ξυλουργού
μπρος στην πριονοκορδέλα

our remaining days

like the fingers of an absent-minded carpenter
in front of the band saw

με μόνη εξαίρεση
τον περιστασιακό σπαραγμό

κατά κανόνα ανήκουμε
σε χαζοχαρούμενο είδος

with the sole exception
of the occasional heartbreak

we belong as a rule
to a frivolous species

μην πικραίνεσαι
κάτι σκουλήκια είναι μοναχά

κάτι αθώα κι απονήρευτα
γαμημένα σκουλήκια

don’t be sad
it’s just worms

some innocent and naive
fucking worms

(υπάρχουν, βέβαια, και οι προσδοκίες της κρυογονικής

ωστόσο, Λάμπρο μου
ανήκουμε στους ποιητές
που έχουν δυσανεξία
στο ψύχος)

(there is of course the expectation of cryogenics

however, dear Lambros,
we are the kind of poets
that suffer from
cold intolerance)

μοίρα

μια θεόρατη βιομηχανία κλωστών
για κάτι απείθαρχες μαριονέτες

destiny

a huge thread industry
for some unruly puppets

κάνουν πως θροϊζουν
μα ωστόσο θρηνούν

κάνουν πως μαραίνονται
μα ωστόσο θάλλουν

ένα είναι σίγουρο και το φυτεύω εδώ:

την άνοιξη θα μας έχουν ξεχάσει

they pretend to rustle
yet they weep

they pretend to wither
yet they flourish

one thing is for certain
and here I plant its seed:

they’ll have forgotten us by spring.