Χτυπάει μια μέρα το τηλέφωνο, είναι ο Γιάννης Σκουρλέτης, της bijoux de kant.

«Σε θέλω να παίξεις στις Κόρες της Μπασδέκη, στο Φεστιβάλ Αθηνών» μου λέει.

«Κι εγώ τι θα κάνω; Τον κούρο;»

«Όχι. Θα βγαίνει στο τέλος ένας χορός που θα απαγγέλλει ποιήματα για την Αθήνα. Σε σκέφτηκα γιατί θα μ` άρεσε να εμφανίζεται ένας μελαγχολικός τύπος της Αθήνας.»

«Δεν ξέρω αν θα σου κάνω. Δε με δοκιμάζεις πρώτα;»

«Σιγά μη σε περάσω και οντισιόν!»

Να πω ποιήματα λοιπόν. Από παιδί μ` άρεσε. Πριν ακόμα μάθω γράμματα, μου μάθαιναν ποιήματα η γιαγιά – Λένω κι ο προπάππος μου ο Κώτσιος. Ανέβαινα στο βουνό και τα `λεγα και φώναζα να μ` ακούσει όλο το χωριό – μα δε μ` άκουγε. Κι όταν έμαθα τα πρώτα γράμματα, άρχισα ν` αποστηθίζω μόνος μου και τα πρώτα ποιήματα απ` τα ημερολόγια και τ` αναγνωστικά. Κι όσο μεγάλωνα κι άρχισα να μπλέκω με χορδές και πλήκτρα, αντί παρτιτούρες ποιήματα έβαζα πάνω στ` αναλόγιο κι έβγαζα τη μουσική τους.

Θυμήθηκα αυτές τις μέρες των προβών ένα περιστατικό από εκείνα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια – ποτέ δεν πίστεψα πως τα παιδικά χρόνια είναι μόνο μια φορά στη ζωή του ανθρώπου. Είμαι λοιπόν τεσσάρων χρονών, κάπου το `81, δεν έχω πάει ακόμα νηπιαγωγείο, μα η γλώσσα μου ροδάνι. Κοντεύει 25 Μαρτίου κι ο προπάππος μού μαθαίνει ένα εθνικοπατριωτικό που πάει κάπως έτσι: «Μάνα, σου λέγω δε μπορώ στους Τούρκους να δουλεύω. Δεν ημπορώ, δε δύναμαι, εμάλιασε η καρδιά μου». Ανήμερα της εθνικής, με παίρνει η γιαγιά – Λένω και πάμε στο Δημοτικό. Στα μισά της γιορτής, με πιάνει από το χέρι, ανεβαίνουμε τα σκαλιά και διακόπτοντας το πρόγραμμα αναγγέλλει: «Άι, να πει κι Χαριλάκ`ς ένα ποίμα». Το λέω το «Μάνα, σου λέγω δε μπορώ» με τη γιαγιά δίπλα μου, μας χειροκροτούν και τους δυο και κατεβαίνουμε με καμάρι τη σκάλα. Θυμάμαι ακόμα τον παππού το Ντάνα που μου `δωσε ένα κοσάρικο επειδή το `πα καλά και πήγα πήρα απ` τον Κολώνα το πρώτο παγωτό της χρονιάς.

Μα περνάνε τα χρόνια, περνάνε τα ποιήματα – κι εγώ τι; Ένας μελαγχολικός τύπος της Αθήνας, ένας κομπάρσος που λέει ποιήματα. Ο ρόλος της ζωής μου. Δε μου τον έδωσε ο Γιάννης. Τον είχα.

                               30 Ιουνίου – 3 Ιουλίου 2017 · Μικρό Χρηματιστήριο Αθηνών