πριν δυο τρεις μέρες χτύπησα με τρομερή δύναμη το μικρό δάκτυλο του αριστερού μου ποδιού στην άκρη του κρεββατιού και κυριολεκτικά το τσάκισα, άνοιξε το νύχι στα δύο δεν ξέρω μπορεί και να έσπασα το κόκαλο και ενώ ούρλιαξα από τον πόνο μετά από λίγα λεπτά που ησύχασα (πάντα περνάει αυτός ο πόνος μετά από λίγο) δεν έκανα το παραμικρό για να το φροντίσω, δεν έβαλα τίποτα πάνω, αντισηπτικό, ιώδιο, μπεταντίν και τέτοια, το άφησα έτσι με τα αίματα που τώρα έχουν δημιουργήσει ένα καύκαλο και από κάτω το δάκτυλο αρχίζει να μαυρίζει και σκέφτομαι πως μπορεί να πάθω καμία τραγική γαμωμόλυνση που θα καταλήξει σε μια γενικευμένη καταστροφή του σώματος μου, πρώτα θα μου κόψουν το πόδι για να μπορέσω να ζήσω αλλά μετά από λίγες μέρες θα μου κόψουν και το άλλο πόδι και το ένα χέρι κι έτσι μέρα τη μέρα θα απομείνει μονάχα το κεφάλι μου από την μύτη και πάνω και η καρδιά μου και θα με βάλουν σε ένα αποστειρωμένο διάφανο κύβο σε κάποιο πανεπιστημιακό νοσοκομείο και θα έρχονται φοιτητές ιατρικής να με κοιτάνε και ο καθηγητής τους θα μιλά για την εξέλιξη της ιατρικής που μπορεί να κρατήσει στην ζωή έναν άνθρωπο χωρίς σώμα με πλήρως λειτουργικό εγκέφαλο, που νοιώθει, βλέπει και αντιδρά στα πάντα και μάλιστα έχει πολύ μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής από τον μέσο άνθρωπο κι εγώ θα θέλω να τους πω πως δεν με γοητεύει καθόλου αυτή η φάση και πως πρέπει να μου κόψουν τον εγκέφαλο στα δύο αλλά δεν θα έχω στόμα για να μιλήσω, θα προσπαθώ να τους το πω με σήματα μορς ανοιγοκλείνοντας τα μάτια αλλά στην πραγματικότητα το μοναδικό που ξέρω από τα σήματα μορς είναι το ες-ο-ες και σίγουρα οι φοιτητές θα νομίζουν ότι είναι κάποια νευρική αντίδραση από την έλλειψη σώματος οπότε τίποτα δεν θα καταφέρω και θα είμαι εκεί μέσα και θα υποφέρω και θα θέλω να σου μιλήσω και θα προσπαθώ να τους πω πάλι με ακατάληπτα σήματα μορς να μου φέρουν να φορέσω το τυχερό μου μπλουζάκι, που είναι τυχερό γιατί πέρσι στην Ικαρία ήθελα απεγνωσμένα να σου μιλήσω αλλά ο μαλάκας δεν τόλμαγα να σε πάρω και όταν έβαλα το μπλουζάκι αυτό μετά από μερικά δευτερόλεπτα με πήρες τηλέφωνο και μου μίλαγες για μισή ώρα αλλά τώρα δεν έχω τηλέφωνο να μιλήσω, δεν έχω σώμα να βάλω το τυχερό μου μπλουζάκι, δεν έχω εσένα να με σκέφτεσαι γαμημένη καριόλα και έτσι τίποτα δεν θα συμβεί, θα ζήσω μέσα σε αυτόν τον κύβο άλλα διακόσια χρόνια απελπισμένος, που και που θα έρχονται μερικοί φίλοι να με κοιτάνε συμπονετικά αλλά κάποια στιγμή θα πεθάνουν και αυτοί και θα μείνω μόνος, εγώ, ο εγκέφαλος μου, τα μάτια μου, η καρδιά μου και η δυστυχία που μάλλον δεν συνηθίζεται ποτέ και για διακόσια χρόνια θα σκέφτομαι πως έκανα τεράστια μαλακία που δεν έβαλα αντισηπτικό, ιώδιο, μπεταντίν και τέτοια και κατέληξα σε αυτό το σημείο, αλλά κάπως έτσι συμβαίνει και στις σχέσεις, τις αφήνουμε να σαπίσουν επειδή δεν τολμάμε να φύγουμε από αυτές και κάποια στιγμή έρχονται τα σκουληκάκια και μας λένε έχετε πολύ ωραία γεύση κι εσείς και τα παιδιά σας και ύστερα γίνονται πλούσιοι οι ψυχολόγοι, κι εγώ ίσως έτσι λοιπόν δεν μπορούσα να χωρίσω από τη ζωή μου και την άφησα να σαπίσει για να μου το ανακοινώσει η ίδια και τώρα που στα λέω αυτά ξέρω πως αν ερχόσουν να μου βάλεις εσύ μπεταντίν, θα άλλαζαν τα πάντα

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Ο γιώργος δομιανός γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Ποιήματα και κείμενα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες και ιστοσελίδες. Έχει εκδώσει τρία βιβλία.