.
Τελευταία δέντρα. Τελευταία χόρτα. Τελευταίες χλοερές σκιές. Τελευταίες γεύσεις οσμές τελευταίες. Απόψε η Ποίηση εν όψει της επικείμενης πανσελήνου που πραγματοποιείται στην 27° 39′ του Σκορπιού θα πάρει τις στάχτες της και τότε θ΄αρπάξει μόνη της φωτιά. Κανείς δεν θα προσέξει τη διαφορά αφού κανείς δεν γνωρίζει το πρόσωπό της. Θα της άρεσε – έσωθεν – εν όψει του τέλους, να σχεδίαζε ορισμένες της ιδέες αλλά είναι ανίκανη να το κάνει. Τα σχέδια στο περιθώριο των σημειώσεών της είναι φριχτά. Έμμονη επανάληψη ενός τρεμάμενου σπιράλ, με ένα ρυθμό που θυμίζει τη stupa του Σάντσι. Σχεδιάζει μια απ΄τις πολλές καταλήξεις για το ημιτελές βιβλίο της και φτιάχνει μια μακέτα. Η σελίδα περιέχει μία και μόνο φράση: «Κατά βάθος ήξερε πως δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα, γιατί αυτό το παραπέρα δεν υπάρχει». Η φράση επαναλαμβάνεται σ΄όλη τη σελίδα, δίνοντας την εντύπωση τοίχου, εμποδίου. Δεν υπάρχουν τελείες, κόμματα, περιθώρια. Πρόκειται πράγματι για έναν τοίχο από λέξεις που εικονογραφούν το νόημα της φράσης, την πρόσκρουση πάνω σ΄ένα φράχτη που από πίσω του δεν υπάρχει τίποτα. Εκεί όμως χαμηλά και λίγο προς τα δεξιά, σε μια απ΄τις φράσεις, λείπει η λέξις αυτό. To ευαίσθητο μάτι ανακαλύπτει το κενό ανάμεσα στα τούβλα, το φως που περνάει. Γήινοι και Πύρινοι, Υδάτινοι και Αιθέριοι ετοιμαστείτε. Είδαμε την καλαμιά της Πηγής – το αστρικό μας. Εφτάσαμε στο ακρογιάλι. H Πηγή των Τραγουδιών με καταιγίδα, δίχτυα αστραπών στον ουρανό και στάχτη. Λες και ψάχναμε από πού είχαν κόψει τον αυλό. Κι ο θαλασσόκεδρος, δέντρο-αγρίμι μέσα σε φέγγος ήλεκτρου, απόψε μας περιμένει. Για την απώλεια και την ανάληψή της. Για το αναπότρεπτο το ανεπίστρεπτο ακόμα και το ανεπίτρεπτο αλλά και την μεταγραφή τους. Πάντα εν όψει. Για την μεταγραφή τους εν άλλη όψει ∴
.
Θραύσματα γραφής:
Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος [:Θαλασσόκεδρος], Δημήτρης Δημητριάδης [:Κατάλογοι 15 -21], Χούλιο Κορτάσαρ [:Το Κουτσό]
.
.
Κωδικός μύησης:
.
