Τώρα που έρχονται γιορτές ακούγετ’ η ατάκα:
«Πρέπει να πάω για τα παιδιά στο Jumbo ή στο Μουστάκα».
Ορδές οι καταναλωτές, αυξάνονται οι τζίροι
μη μείνει με παράπονο ανήψι ή βαφτιστήρι!
Συγγενολόι ολάκερο τρέχει για τα παιδάκια,
που περιμένουν στις γιορτές ρούχα και παιχνιδάκια.
Εργατοώρες δαπανούν, χαζεύουν στους διαδρόμους
jumbo σακούλες έπειτα, φορτώνονται στους ώμους.
Του δώρου η επιλογή διακρίνεται από τάσεις
και συνοδεύεται συχνά με πάμπολλες εκφράσεις :
«Όχι δε θα το πάρω αυτό, είναι για τα κορίτσια,
δεν παίζουν τα αρσενικά με κούκλες και σερβίτσια!»
«Μα πως στη βαφτιστήρα μου να πάρω φορτηγάκια;
δεν είναι για κορίτσια αυτά, είναι για τ’ αγοράκια».
Αντίστοιχη κι η διαλογή του μπλε και ροζ στα φύλα,
μ’ απ’ τη μηλιά που είναι ο γονιός, θα πέσουν και τα μήλα!
Δώσε στον κανακάρη σου κούκλα, να κανακέψει,
τις θυγατέρες του έπειτα θα ξέρει ν’ αναθρέψει.
Θα μάθει την κατατομή που έχουν οι γυναίκες,
άψογος θα ‘ναι, τρυφερός, μ’ ώριμες ή μπεμπέκες!
Με φορτηγάκι η κόρη σου λιγάκι θα ξεπάρει,
τρεις ελιγμούς στο όχημα θα κάνει όταν παρκάρει!
Δε θα της πουν αργότερα, όταν θα βγει στη στράτα,
«παράτα τ’ αυτοκίνητο, πήγαινε πλύνε πιάτα!»
Ρόλοι και στερεότυπα, «πρέπει» και «μη» και «όχι»
μπλέκουν τη σάρκα και το νου σε μπλε και ροζ απόχη.
Και ντύνουνε δουλοπρεπώς μιαν άχρωμη αγέλη,
με δίχρωμα συμπλέγματα, αταίριαστα εν τέλει.
.
.
εξώφυλλο: Ran Zheng
.
