Το θέμα είναι πως το μίσος το μούλικο οδηγεί πολύ γρήγορο αμάξι κι έρχεται να μας πάρει ταχύτερα από την αγάπη. Κι είναι που βιαζόμαστε πολύ. Το ξέρω. Παρασυρόμαστε και μπαίνουμε. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να ξεμπερδέψουμε. Όμως τι καταλαβαίνουμε; Μόνο κύκλους το τετράγωνο ξέρει να μας κάνει. Πουθενά δεν οδηγεί. Η θάλασσα ακοίταχτη. Θέλει αντιστάσεις πολλές, θέλει καλλιέργεια νύχτας, θέλει κατανόηση του λεκέ στον τοίχο, θέλει να ελέγξεις το σήκωμα της τρίχας σου για να βρεις το σθένος να του πεις: όχι δεν μπαίνω. Το ξέρω. Καθυστερεί η αγάπη για να ‘ρθει. Δεν την ενδιαφέρει να επιβληθεί. Δεν έχει εγωισμούς. Έρχεται αργά αργά με το γαϊδουράκι της. Μπαίνει στην πόλη τα άγρια μεσάνυχτα. Διασχίζει τους δρόμους των σπιτιών μας κι είναι έρημοι. Κανείς δεν είχε την υπομονή. Το ξέρω, αγάπη μου, δεν φταίει κανείς. Έτσι μας θέλει η εποχή. Να εχθρευόμαστε πιο εύκολα απ’ ό,τι συμπονάμε.
Το κείμενο γράφτηκε υπό την επήρεια αυτού του τραγουδιού
«Έχω πολύ εχθρό
Mama, έχω πολύ εχθρό
Πολλοί εχθροί
Mama, έχω πολύ εχθρό
Εχθρός, εχθρός
Mama, έχω πολύ εχθρό»
Μετάφραση στο google translate της τελευταίας στροφής.
Δεν γνωρίζω τίποτε άλλο για το τραγούδι.
Απλά μου προκαλεί συναισθηματική ζάλη.
εικόνα εξωφύλλου: λεπτομέρεια έργου του Zdzislaw Beksinski
