Είναι περίεργο που ο πρώτος άνθρωπος στο φεγγάρι, ο Νιλ Άρμστρονγκ, δεν είχε απασχολήσει ποτέ ως τώρα την κινηματογραφική βιομηχανία. Πάλι καλά δηλαδή, γιατί μια -έστω ευτυχής- επανάληψη, θα στερούσε ένα τσικ της ατόφιας απόλαυσης.
Ο Άρμστρονγκ, όπως αναπαρίσταται στην ταινία, είναι ένας αντιπροσωπευτικός τύπος ευφυούς μηχανικού, ανίκανος στο όριο της αναπηρίας να εκφράσει τα συναισθήματα που τον έχουν πνίξει. Πατέρας ενός κοριτσιού που πεθαίνει, φίλος πιλότων που σκοτώνονται ο ένας μετά τον άλλο. Αλύγιστος επιφανειακά, σαν να χει καταπιεί μπαστούνι.
Έχω γνωρίσει πάρα πολλούς τέτοιους και βεβαιώνω πως η εσωστρέφεια του Ράιαν Γκοσλινκ αποδίδει τέλεια τον ήρωα. Ένα αδιόρατο βλέμμα, ένα μικροσκοπικό τσάκισμα στο πρόσωπο το ακίνητο σαν μάσκα, δημιουργούν τις ρωγμές που σου επιτρέπουν να κρυφοκοιτάξεις την ερμητικά κλεισμένη καταιγίδα.
Εξαιρετική κι η ισορροπία που δημιουργεί ο θηλυκός αντίποδάς του, η γλυκύτατη Κλερ Φοι, η οποία εκφράζεται, συγκλονίζεται, στηρίζει όλο το βάρος της τραυματισμένης οικογένειας. Είναι απολαυστική η σεναριακή προσέγγιση, όπου το επίτευγμα της προσελήνωσης με μέσα που φαντάζουν πλέον πρωτόγονα, χρησιμοποιείται μόνο ως αφορμή, για την αφήγηση μιας ιστορίας χαρακτήρων που κινούνται μέσα στο θάνατο, αυτόν που στην πραγματικότητα πρωταγωνιστεί στην ταινία, για να νικηθεί προσωρινά, μόνο μια στιγμή, αφού όλοι ξέρουμε πως θα νικήσει ούτως ή άλλως.
Το First Man, είναι από τις ταινίες εκείνες που είπα: ευχαριστώ ρε σινεμά! Από τις στιγμές, όπου όλα, το σενάριο, ο φακός, οι χαρακτήρες, οι ερμηνείες, ευθυγραμμίζονται σαν ουράνια σώματα – μια στο τόσο-, και το καλοκουρδισμένο σύστημα κινητοποιεί γνήσια συγκίνηση, μετρημένη στην ενδεδειγμένη δόση κι ας είναι κομμένη και ραμμένη στις οσκαρικές προδιαγραφές.
