Κάθε χρόνο υπάρχει ένα τίμημα, ένας φόρος αίματος που εισπράττει ο δαίμονας της προόδου της αυτοκίνησης: διανύοντας χιλιόμετρα διακοπών σε εθνικές και επαρχιακές οδούς αντικρίζει κανείς -ιδιαίτερα κατά τους τουριστικούς μήνες- πτώματα ζώων χυμένα στις άκρες της ασφάλτου όπου τα εκσφενδονίζουν οι προσκρούσεις με οχήματα, ενίοτε και στη μέση της ασφάλτου: σκύλοι, γάτες, σκαντζόχοιροι, αλεπούδες, φίδια, σαύρες και άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αιματοβαμμένα ζώα, μέλη κομμένα, κοιλιές ανοιχτές – ακαριαία παύση. Κάποια ζούνε μερικές στιγμές ακόμη προσπαθώντας να αποτραβηχτούν από τον δρόμο.
Η τομή που οριοθετεί η άσφαλτος δεν χωρίζει μοναχά λωρίδες κυκλοφορίας, αλλά και φυσικά περιβάλλοντα. Χαράζει τη γραμμή της ζωής, τη γραμμή του θανάτου. Ο δρόμος κόβει τη ροή κανονικότητας στα δυο, τα περάσματα των ζώων από το ένα χωράφι στο άλλο ή από ένα ρυάκι σε μια δεντροστοιχία απέναντι. Ανυποψίαστα δοκιμάζουν να διασχίσουν τον δρόμο την πλέον ατυχή στιγμή που κάποιος με κουτί λαμαρινένιο περνάει ακούγοντας ελαφρολαϊκά. Οικογένειες ζώων γνωρίζουν τραγικές απώλειες. Αν ήταν ανθρώπινο θύμα, θα υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες κάποιος να σταματήσει, να προσφέρει βοήθεια. Η ανάπτυξη οδικών δικτύων συνδέεται με τις νεότερες πηγές θνησιμότητας για τα ζώα (και σε μικρότερο βαθμό για τους ανθρώπους).
Τούτο το καλοκαίρι διήνυσα οδικώς περισσότερα από δυο χιλιάδες χιλιόμετρα σε Πελοπόννησο και Μακεδονία, συμβάλλοντας κι εγώ στη ρύπανση των πάντων. Λες και η ομολογία συλλογικής συνενοχής αλλάζει κάτι. Περνώντας από πολλά διόδια, οι υπάλληλοι μηχανικά και απρόσωπα επαναλάμβαναν την κίνηση είσπραξης χρημάτων και τη λέξη «ευχαριστώ». Είναι μια δύσκολη δουλειά η οποία φαντάζει εύκολη, από τις δουλειές που δείχνουν την απανθρωποποίηση της εργασίας. Δεν θα πουν στον οδηγό, τουλάχιστον, «προσοχή μην πατήσετε κανένα ζώο στον δρόμο». Στο διπλανό γκισέ περνάει μια οικογένεια με ακριβό αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, από το πίσω παράθυρο εξέχει η μούρη ενός καλοχτενισμένου κανίς. Δεν είμαστε όλοι ίσα και όμοια.
Για τους άγνωστους στρατιώτες που σκοτώνονται ηρωικά στήνουμε μνημεία. Θα πρότεινα ένα μνημείο πεσόντων ζώων, αφιερωμένο στα θύματα της ασφάλτου, τα θύματα του ανθρώπου, που για να επιβιώσουν δίνουν δικές τους μάχες καθημερινά απέναντι στο ανθρωπογενές περιβάλλον και στην έκλειψη της φύσης. Άλλωστε είναι βέβαιο πως η διάνοιξη κάθε δρόμου στην περιφέρεια γίνεται κατανοητή στα ζώα ως μια μορφή πολέμου, ως ένα είδος εισβολής. Τα αυτοκίνητα για αυτά είναι πολεμικές μηχανές. Σύμφωνα με τους NY Times μόνο στις ΗΠΑ ο αριθμός των νεκρών ζώων στους δρόμους ξεπερνά το ένα εκατομμύριο το χρόνο.
Άραγε κάποια όντα να θυσιάζονται στον Μολώχ εκούσια μην αντέχοντας τον αβίωτο κόσμο που έχουμε φτιάξει; Θα μου πείτε, είναι τραβηγμένο τα ζώα να αυτοκτονούν, αλλά μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση είμαστε φυσικοί ή ηθικοί αυτουργοί. Κι αν βγάλουμε την πίσσα από τα μάτια μας η ενοχή μάς βαραίνει όλους.
Αναρωτιέμαι, η άσφαλτος θα αυτοκτονούσε («ασφαλτοκτονία») αν γνώριζε τα εγκλήματα που φέρει ως σύμβολο της προόδου του πολιτισμού;
