Σοκ προκάλεσε στο πανελλήνιο η εικόνα του αιμόφυρτου αστυνομικού στην άσφαλτο της Νέας Σμύρνης. Ακριβώς αυτό το συναίσθημα ήθελαν να προκαλέσουν εντόνως και τα κυβερνητικά ΜΜΕ, κάνοντας υπερχρήση του συγκεκριμένου πλάνου στα πρωτοσέλιδα για 48 ώρες. Μόνο που δεν αντιλήφθηκαν κάτι δομικό. Κανείς δεν σοκαρίστηκε κατ’ ουσίαν από το αιμάτινο καρέ ενος ξυλοδαρμένου ανθρώπου, που λίγο πολύ ως εικόνα περνάει καθημερινά από τις οθόνες ενός τηλεοπτικού κοινού εθισμένου στη βία. Το σοκ, αντιθέτως, προέκυψε από τον πολιτικό συμβολισμό που εξέφραζε η εικόνα και ο οποίος παρέπεμπε ασυνείδητα σε μια ήττα του ισχυρού και κατ’ επέκταση στον εν δυνάμει τερματισμό μιας μέχρι πρότινος αλώβητης κυβέρνησης. Ο μέσος τηλεθεατής αντίκρισε για πρώτη φορά το ενδεχόμενο ο Μητσοτάκης, ως ένας «αγαθός γίγαντας» της πολιτικής, να μην είναι ένας αιώνιος ένοικος στο Μαξίμου. Η πτώση του κυβερνητικού στρατιώτη από την μηχανή διέθλασε την πτώση του αυτοκράτορα από τον θρόνο του. Η εκθρόνιση, τράνταξε το έδαφος μιας σταθερής δημοφιλίας. Ο ξυλοδαρμός του ήταν μια υπενθύμιση για το πόσο αμείλικτος είναι ο ρους της ιστορίας. Η συναίνεση χάθηκε ανεπιστρεπτί σε όλα τα μέτωπα. Το συμβολικό σώμα του άμοιρου μπατσάκου, που εν αγνοία του ορίστηκε θεματοφύλακας της covid εποχής, έγινε ένα ευκαιριακό πεδίο στόχευσης και επιστροφής των βελών της αντιδημοκρατικότητας και της εκτροπής που έχει διαχυθεί πολιτειακά στην κοινωνία. Ένα ανώνυμο όργανο έγινε το εξιλαστήριο έμβλημα της κακουχίας και της αυθαιρεσίας που επικρατεί τους τελευταιους μήνες στο πολίτευμα, μέσα στο οποίο ανθεί η υπέρμετρη αυλικότητα.
Και βέβαια, το γεγονός πως η πτώση της κυβέρνησης -και η προοπτική επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ- εκκινεί από έναν χουλιγκάνικο τραμπουκισμό μερικών πνευματικά εξαθλιωμένων όντων (που φυσικά τροφοδοτούνται απολύτως από την δημόσια σφαίρα μέσα στην οποία πρωταγωνιστούν ο Μπέος, ο Μαρινάκης, ο Κούγιας και τόσοι άλλοι πνευματικοί χούλιγκαν), καταδεικνύει όχι μόνο τους όρους του παιχνιδιού μα και το επίπεδο της ελληνικής δημοκρατίας σε όλη της τη φαυλότητα. Και φυσικά φωτίζει το κοινοβουλευτικό αδιέξοδο τούτης της χώρας καθώς και την αναγκαιότητα της στροφής προς μια αμεσότερη δημοκρατία. Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία: στην εικόνα του λαβωμένου μπάτσου, του πιο αγαπημένου παιδιού της κυβέρνησης, πρέπει για τον ιστορικό του μέλλοντος να τοποθετηθεί η εκκίνηση της αντίστροφης μέτρησης της δεξιάς κυβέρνησης. Και μιλώ για τον συμβολικό χρόνο, εκεί που κρίνονται πάντα όλα.
Το γεγονός πιστοποιήθηκε ως παραδοχή και από το διάγγελμα του πρωθυπουργού λίγη ώρα μετά που φάνηκε να γνωρίζει για το ανεπίστρεπτο του πράγματος. Θέλησε να σταθεί πάλι στα πόδια του μα δεν ήταν πια ένας φινετσάτος πρωθυπουργός. Για παρθενική φορά το πανελλήνιο αντίκρισε έναν ταλαίπωρο ανθρωπάκο που είχε χάσει το στυλ του έπειτα από το ατύχημα που είχε. Ατύχημα που απέφερε το ανεπανόρθωτο ράγισμα στο άθραυστο γυαλί το οποίο μέχρι προτινος προστάτευε και εγκιβώτιζε μια τόσο αξιόπιστη, σχεδόν αλάθητη πολιτική σιλουέτα.
Μα το αλάθητο έχει ημερομηνία λήξης και ο Πάπας πρόκειται να ουρλιάξει χωρίς αύριο.
