όλα τα δάχτυλα του δέντρου αυτού έχουνε(καλή
μου)χέρια τώρα,κι όλα τα χέρια ανθρώπους·κι ο
καθένας ζωντανός(αγάπη μου)είναι πιο πολύ
απ’όσο κάθε κόσμου φτάνει το μυαλό
και τώρα είσαι κι είμαι τώρα κι είμαστε
ένα μυστήριο που ποτέ δε θα επαναληφθεί,
θαύμα ένα που δεν είχε πριν συμβεί ποτέ–
και λάμψη αυτό το τώρα μας σε τότε θ’αναχθεί
το τότε μας θα’ναι μια σκοτεινιά που όσο διαρκεί
τα δάχτυλα δεν έχουν χέρια·κι ούτ’εγώ
έχω εσένα:και τα δέντρα(το καθένα εκεί
άφυλλο)σιωπηλά σ’αέναο χιόνι εδώ
–όμως μη φοβηθείς ποτέ(δική μου,ομορφιά
μου,ανθισμένη μου),το τότε είναι έως να
[1950]
εικόνα εξωφύλλου: «Ερωτικές Γκραβούρες» (1933), της Mariette Lydis
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
